Zmarł patriarcha Mor Ignacy Zakka I Iwas – zwierzchnik Kościoła Syryjskiego

Zmarł patriarcha Mor Ignacy Zakka I Iwas – zwierzchnik Kościoła Syryjskiego

kg (KAI) / br, Kilonia, 2014-03-22 

Fot. vl8189 - flickrCC

W wieku prawie 81 lat zmarł 21 marca w Kilonii Moran Mor Ignatius (Ignacy) Zakka I Iwas – syryjski prawosławny patriarcha Antiochii i całego Wschodu, Najwyższy Kapłan Powszechnego Syryjskiego Kościoła Prawosławnego. Sprawował swój urząd od 14 września 1980 i – według prastarej tradycji syryjskiej – był 122. następcą św. Piotra Apostoła, pierwszego biskupa Antiochii.

Zmarły był bardzo zaangażowany w ruchu ekumenicznym, m.in. w latach 1962-63 był obserwatorem z ramienia swego Kościoła w pracach Soboru Watykańskiego, a w latach 1998-2006 był jednym z 8 przewodniczących (prezydentów) Światowej Rady Kościołów (ŚRK).

Przyszły patriarcha urodził się 21 kwietnia 1933 w Mosulu w północnym Iraku jako czwarte z siedmiorga dzieci w pobożnej rodzinie inżyniera wojskowego. Na chrzcie otrzymał biblijne imię Sinacherib. Po stracie obojga rodziców (gdy miał 10 i 12 lat) wstąpił do klasztoru i seminarium teologicznego św. Efrema w Mosulu, przyjmując imię zakonne Zakka. 28 listopada 1948 przyjął święcenia niższego diakonatu (koroju), 8 lutego 1953 – „afodiaknoha” ( pół-diakon). 6 czerwca 1954 został wyświęcony na mnicha (rabban), a 18 grudnia 1955 otrzymał godność „pełnego diakona”. 17 listopada 1957 ówczesny patriarcha syryjski Mor Jakub III wyświęcił go na kapłana.

W latach 1955-58 młody duchowny studiował dziennikarstwo a w okresie 1960-62 kształcił się w kolegium teologicznym Kościoła Episkopalnego w Nowym Jorku, studiując języki wschodnie, filozofię i teologię pastoralną. Później, w 1983 został doktorem h. c. tej uczelni. W latach 1962-63 brał udział jako obserwator w 1. i 2. sesji Vaticanum II.
Dokładnie w 6. rocznicę jego święceń kapłańskich – 17 listopada 1963 patriarcha wyświęcił 30-letniego zaledwie kapłana na metropolitę Mosulu jako Mora Severiosa Zakkę. W rok później, 1 września 1964, podczas odnawiania starożytnego kościoła św. Tomasza w swym mieście rodzinnym, hierarcha odkrył doczesne szczątki tego apostoła w jednej ze ścian świątyni. Było to wielkie wydarzenie w życiu Kościoła zarówno w Syrii, jak i w tej części Kościoła św. Tomasza w Indiach, która uznaje prymat syryjskiego patriarchy antiocheńskiego.
Począwszy od 1965 metropolita Mor Severios był bardzo zaangażowany w ruch ekumeniczny. Uczestniczył m.in. w rozmowach teologicznych między Kościołami wschodnimi „niechalcedońskimi” a prawosławnymi, był obserwatorem na Konferencji w Lambeth w 1968 – najwyższym forum światowej Wspólnoty Anglikańskiej. Brał udział w wielu konferencjach i spotkaniach teologicznych, a w czasie V zgromadzenia ogólnego ŚRK w 1975 w Nairobi wszedł w skład jej Komitetu Naczelnego. W latach 1998-2006 był jednym z ośmiorga przewodniczących (prezydentów) Rady.

W 1969 metropolita został arcybiskupem Bagdadu i Basry – jednej z najważniejszych diecezji w swym Kościele. Bardzo ożywił tam życie religijne, doprowadził do zbudowania kilku nowych świątyń oraz otwarcia szkół podstawowych i średnich.

Po śmierci 26 czerwca 1980 patriarchy Mor Jakuba III Święty Synod Kościoła syryjskiego wybrał 11 lipca na jego następcę Mor Severiosa Zakkę, który przybrał imię Moran Mor Ignatius Zakka I Iwas. Intronizacja, czyli oficjalne objęcie władzy w Kościele, odbyła się 14 września tegoż roku. Na tym stanowisku pozostawał ponad 30 lat, prowadząc bardzo aktywną działalność na wielu płaszczyznach i przyczyniając się do zbliżenia organizacyjnego starożytnych Kościołów Wschodu: syryjskiego, koptyjskiego, ormiańskiego i etiopskiego. Był doktorem honorowym wielu uczelni zachodnich i bliskowschodnich.

Od kilku lat hierarcha chorował na serce, ostatnio stan jego zdrowia gwałtownie się pogorszył, toteż wyjechał na leczenie do Niemiec i tam zmarł w klinice w Kilonii 21 marca.

Kościół syryjski, jakkolwiek ma w nazwie słowo „prawosławny”, w rzeczywistości nie należy do greckiego nurtu chrześcijaństwa wschodniego, ale wraz ze wspomnianymi Kościołami koptyjskim, ormiańskim i etiopskim tworzy jego odłam zwany „niechalcedońskim”. Nazwa wzięła się stąd, że Kościoły te nie przyjęły, z różnych zresztą powodów, postanowień Soboru w Chalcedonie w 451, na którym m.in. potępiono jako herezję monofizytyzm, czyli pogląd, iż w Panu Jezusie była tylko jedna natura – boska, bez ludzkiej.

ekai.pl